แต่ แต่ แต่และก็แต่?

ปกติฉันจะไม่ค่อยได้อัพบล็อกเท่าไรนัก ถ้าไม่จำเป็นหรือมีเรื่องที่ขัดข้องใจ

แต่วันนี้... อ่า อารมณ์ของฉันมันโกรธง่ายและหายเร็วเอามากๆ ทำให้ในหัวขาวโพลนไปหมดเวลาจะพิมพ์บทความอะไรยาวๆ เพราะทุกอย่างนั้นมันมาจากความรู้สึกของฉัน

ฉัน... ป็นคนที่ขี้เกียจมากที่สุดถึงที่สุด

คำด่าทอสบประมาทใช้ไม่ได้กับฉัน

แม้แต่ความอยากเอาชนะของฉันมันก็มีค่าแค่ 2-3 วัน

ไม่มีสิ่งใดปลุกฉันได้มากกว่านี้แล้ว

แต่เมื่อไรที่ฉันโกรธมากหรือเกลียดมากฉันจะทำมันอย่างไม่ลังเล

ฉันอยากให้มันกลับกัน...

ฉันรู้สึกดีใจที่มีน้องเลือดกรุ๊ปเดียวกันเพราะเราค่อนข้างจะสนิทกันมาก

เมื่อใดที่เราทะเลาะกันมันน่ากลัวเสียเหลือเกิน นั่นแหละซึ่งฉันต้องเป็นฝ่ายยอม ฉันรู้สึกว่ามันแย่แต่ฉันก็ต้องทน หากใครมาอ่านก็จะบอกว่านี่คือละคร ดราม่า และเรื่องแต่ง

ใช่... บนโลกนี้ไม่มีอะไรน่าเชื่อถืออีกแล้วแม้แต่กับคนที่พูดความจริง ก็เพราะมีคนหลอกลวงมากมายอยู่บนโลกนี้ และพวกเขาก็พูดได้เหมือนจริงมาก คนก็เชื่อเยอะ พอเขาจับได้ คนที่เชื่อเหล่านั้นมีปม พอใครเล่าเรื่องประเภทนี้ให้ฟังก็ฟันธงลูกเดียวว่าสิ่งนั้นสิ่งนี้เป็นเรื่องโกหก แต่ไหงงั้นล่ะคุณเป็นฝ่ายเชื่อเอง โดนหลอกเองไม่ใช่หรือ? คุณไม่มีสิทธิ์มาด่าคนอื่นใช่ไหมล่ะ?

คนทุกคนล้วนมีความฝันหาก(แต่)ว่าฉันจะมีความฝันบ้างไม่ได้หรอ?

อุ๊บ! ได้ข้อความจากน้องว่า...

'กูกุมความลับหมดแล้ว อยากให้กูบอกพ่อกับแม่ไหม?'

นั่นสิ...